حالتی که،شاید برای تو هم پیش آمده!!

سبو بشکست ودل بشکست وجام وباده بشکسته

خدایا در سرای من چه بشکن بشکن است امشب

پرده ی دلِ ،بادرد کوک شده وبا زخمه ی حرمان ،موسیقیایی حزین می نوازد.

امشب ،قناری محبتم را که در فقس نومیدی دل،جادن سپرده بود به بیرون انداختند.

ای کاش ،در این سینه ی  پرسوز وگداز دل دیوانه نمی بود ،یا اگر بود،جنسی دیگر داشت ورنگ وبویی دگر....

دل من بلوری را مانَد که در میان سنگهای خارا رهایش کرده باشند.

گاه دنبال بهانه ای میگردد تا عقده گشاید وگاهی آنچنان زبون وخوارم می سازد که:اسکلت غرورم را در هم میشکَنَد.

گاهی فروریختن دِژ وجودم را بوضوح می شنوم وبا فروریختن حصار جسم ، احساس امنیت وآسایش از سلطان روح وروان سلب می شود.

وبعید نیست ترک امارت کند وجلای وطن گردد وپُر  واضح است سرنوشت کشور بی شاه وسلطان

دل تاپاسی ازشب، در کوچه پس کوچه ها ،چون راهزنی درپی توشه ی محبت است.

تا بلکه چند صباحی دیگر به زندگی سراسر درد ورنج خویش استمرار بخشیده وایامی بیشتر در آتش فقدان ونداری .....بسوزد.چون زندگی بی آلام  واژه ایست بی مفهوم ،ومعنایی ندارد.

گاهی واژه ای را از نگاهی ، گاهی از تبسمی،گاهی از اخمی وگاهی از سخن کنایه داری می شود تحلیل وتفسیر نمود. وگاهی راز اندرون آنچنان بارز وبرملاست که نیازی به تفکر وتفحص ندارد

وگاهی نیتی پلید وشوم وزهر آگین آنچنان با شیرینی واژه ای در می آمیزد که ظاهرشیرین وآراسته اش ،دل هر شنونده ای را به تپش ،ودید ه ی هر بیننده ای را مسحور وفریفته ی خویش می سازد و

گاهی واژه  همانند نیش مار هایلی ناخوشایند می آید ودرعین حال ،برای تنبیه است وهیچ آزاری نمی رساند ومن غلام وبنده ی آنم وبس.

دلنوشته  از: خودم

غزل شیرین آذری با ترجمه فارسی(یوز یوزه)

((یوزیوزه))

چهره بچهره

ای گول نئیه خاطر بیله افغان ایلیورسن؟

گل من برای چی اینگونه ناله وافغان میکنی؟

بولاله صفت باغریمی القان ایلیورسن؟

این دل مانند لاله ام را دوباره پرخون می سازی

آخر ندی دردون ،دی منه ،دردیوی آلّام

دردت بجونم آخردردت چیست؟

ای غنچه سولیب بلبلی نالان ایلیورسن

ای غنچه نشکفته ام با پژمرده شدنت بلبل را هم نالان میکنی

قوی درد فراقونله یانیم ،بسدی بودردیم

بگذار در آتش فراقت بسوزم این درد فراق برام کافیست

آهونله یانان کونلیمی شان شان ایلیورسن

با آه جانسوزت دلمو پاره پاره مکن

بیر قیقاجی باخماقلا کونیل ملکینی آلدون

با یک نگاه گوش چشمی سرزمین دلم را تسخیر کردی

دریا کیمی بیر آنیده طوفان  ایلیورسن

مانند دریا در یک لحظه طوفان بپا میکنی

گل بیرده قویاق یوزیوزه غم جامی بوشالسین

بیا عزیز دلم چهره بچهره بذاریم تا غم وغصه کم کنیم

بو سائل درگاهیوه  احسان ایلیورسن

به این  سائل درگاهت  احسانی عطا  کن

بسدور بوقدر ناقیلینی سالما بلایه

اینقدر ناقلی را گرفتار عشقت مکن

بیلمم ندی جرمیم بیله طغیان ایلیورسن

نمیدانم  جرمم چیست که اینگونه طغیان میکنی

غزل از: خودم

فی البداهه سروده شد در تاریخ 15/9/92

دلم پیش توسرگردان است

شب سردی ست و هوا منتظر باران است
وقت خواب است و دلم پیش تو سرگردان است
شب بخیر ای نفست شرح پریشانی من
ماه پیشانی  من دلبر بارانی من۰۰۰۰۰

چلیپای مسیح

((چلیپای مسیح))

ای خوش آندم  به چمن بلبل دستان آید

شاهد میکده وساقی مستان آید

عاشق باده پرستم درِِ میخانه ی تو

خُم تهی گشته کرم کن که به غلیان آید

دلبر پرده نشین چهره زما می تابد

مرغ حق خوش بُوَد ار سوی گلستان آید

دل چلیپای مسیح طرب وعشرت شد

به نگاهی سرِ آشفته به سامان آید

دیده خونست زهجرانش خدایا مددی

بوی پیراهن گمگشته به کنعان آید

مونس شمعم ودر لیل دُجی گریانم

به امید سحری خسرو خوبان آید

بلبلان نغمه وآواز سر آرید کنون

کاین صدای خوش از آن دلبرو جانان آید

ای شقایق دل ما خون شده چون دیده  تو

                (ناقلی )لطف خدا وعده به پایان آید

غزل از: خودم

انتظارت کشت مارا

(انتظار)

درفراقت بیقرارم ، مهدی زهرا بیا

انتظارت کشت مارا، ای  گل طاها بیا

پرچمت  انا فتحناولک فتحاًمبینا

ای امیرومصلح  دنیا و مافیها بیا

درغیابت شیعیان مولاغریب و دلفگار

صاحب صاحب جلال شیعیان  آقا بیا

اهل عالم ،پادشاهی را فقط  دیهیم نیست !

 حاکم  بی تخت وتاج  جمله ی دلها بیا

گفته  بودم  طفل دل را شاه خوبان جمعه آید

چشم گریان، دل پریشان ،منتظر، شاها بیا

فی البداهه درتاریخ 92/5/31سروده شد

غزل از:خودم

 

نگار بیقرارمن،بیا بشین کنار من

شرحی کوتاه درباره غزل: دوستان اگر جای قسمت اول ودوم هرمصراع راعوض هم کنیدهیچ مشکلی درمعنی ،وزن ،قافیه وردیف شعربوجود نمیاید .

((نگار من))

بیابشین کنار من، نگار بیقرار من

امیرتاجدار من،  تویی تو  شهریار من

ترا به عشقمان قسم،سرشک چشممان قسم

بیا توای  بهار من، بهارلا له زار من

غمت بجان خریده ام ،جمال تو ندیده ام

بخوان تو آه وزارمن، ز زردی عذار من

ولی کردگارما ،کجا وکی   قرارماا؟

چراغ شام تارمن ،امیدواعتبارمن

چه گویم ازغیاب گل،به طفل نی سوار دل

طبیب سازگارمن،دوای آشکارمن

به لطف حی لایزال،رسیده موسم وصال

سرآید انتظار من،دل پراز شرارمن

بتاریخ27/5/92سروده شد. شاعر :خودم

عشوه گر

((عشوه گر))

دوش آمد به سراپرده ام آن سوسن ناز

غنچه وا کرد دمی،عشوه گری کرد آغاز

دل غارت شده افسوس کــــه در خانـــه نبود

جامــه نــو کــرده شتابنده ،نمـاید پیشواز

به شکـــر خنده ی گل ،باغ امیـدم بشکفت

بلبل از فـــرط شعف نالـــه زدوشد غمّــاز

عقـــل در چاه زنخــــدانش به زنـــدان افتاد

دل مجــــنون شده را سلسله وبنـــد، مٌجاز

مـرغ دل خواست که از خرمن او دانه خورد

تیــــری از چّـــــله رهـاکـــرد و فتاد از پــرواز

وای من،عقل به زنـــدان ودلم در بند است

چه قماریست شروع کـردکه این شعبده باز!

یارب از حالت پیش آمـده  درحیـــــــرانم

شادمانـــــی بکنم ،یا که کنم سوز وگــــداز؟

 (ناقلی )دیده فــــــروبند،دل آزاد شود

دیده می بیند ودل میکند احساس نیاز

 

شعراز: خودم

سروده شده در تاریخ:92/5/22

دلم هوای ترا کرده بادلم چکنم؟

((چکنم))

دلم هوای ترا کرده با دلم چکنم؟

گلم که ترک چمن کرده باگلم چکنم؟

شکسته بال وپر بلبل از خدنگ  فراق

برای سینه ی پرخون بلبلم چکنم؟

بکوی دلبرم هرصبح وشام معتکفم

اسیر دام سیه فام وسنبلم چکنم؟

صحیفه ای بگشودم زخواجه ی شیراز

حصول میل دل و، وین تفأّلم چکنم؟

یکی  محّب ریاست ،یکی ودودِمنال

منم که عاشق شعر وتغزّلم، چکنم؟

شعر از: خودم

24/5/92

مرغ دل

مرغ دل هشدار! اگر دیدی که جایی دانه ایست

در پس آن دانه ،دامی از برای جان توست!

تک بیتی از:خودم

آشنایی غریبه ام گل من

((((غریبه))))

آشنایی غریبه ام گل من

دل زدنیا بریده ام گل من

هرکجا صحبت از جمال تو بود                      سینه ام را دریده ام گل من

از بــــرای دمـــی مصاحبتت                       ناسزاها شنیـــده ام گل من

جان اسیر کمـند زلف توبود                        بویی از گل ندیده ام گل من

همچو طفلی به وعده های دروغ                شاد وخندان پریده ام گل من

در رسای دوچشــم و بالایت                     چه غزلها سروده ام گل من

چـــــون کبوتـــر زبام ایوانت                       دلشکسته پـــریده ام گل من

آن یکـی کامران ِوصلت ومن                      زهر فرقت چشیده ام گل من

پای عشقت زشمع وپروانه                      گوی سبقت ربوده ام گل من

(ناقلی )در اِزای عمر خودم

خاطراتش خریده ام گل من

شعراز:خودم  

عاشق باده پرست

(چلیپای مسیح)

ای خوش آندم به چمن بلبل دستان آید

شاهد میکده وساقی مستان آید

عاشق باده پرستم درِ میخانه ی تو

خُم تهی گشته کرم کن که بغلیان آید

دلبر پرده نشین،چهره زما می تابد

مرغ حق خوش بود، ار سوی گلستان آید

دل چلیپای مسیح طرب وعشرت شد

به سلامی! سرآشفته به سامان آید

دیده خون است زهجرانش ،خدایا مددی

بوی پیراهن گم گشته به کنعان آید

مونس شمعم ودر لیل دُجی گریانم

به امید سحری،خسرو خوبان آید

بلبلان! نغمه وآواز سرآرید کنون

کاین صدای خوش ،از آن دلبرو جانان آید

ای شقایق دل ماخون شده چون دیده ی تو

(ناقلی )!لطف خدا وعده به پایان آید

شعر از:خودم

خم گیسو (رباعی) دو زبانه

دل در خم گیسوی تـو،الدن نئجه گیتدی!

مجنون صفت از پـی لیلـــی،گئجه گیتدی

ای دیده به قــــــربان تو،رحم ایله آماندور

عمــــــرم زفراق تو ،عزیزیم بئجه گیتدی

رباعی از:خودم

دل گوید ومن گویم

(من گویم ودل گوید)

با این دل بیمــــارم ،افتاده گره کارم

شب تابسحرهرشب،دل گوید ومن گویم

دل گویداگرآید،آن سوسن ناز امشب

آسوده شود یک دم ارباب نیاز امشب

گویم دل دیوانه کم خور دوسه پیمانه

هیهات شود روشن، این منزل ویـرانه

گوید نگهش را بین! صد نازو ادا دارد

گویم خـم گیسویش ،صد دام بلا دارد

دیوانه بود لازم،این سلسله راشاید

 درخلــوت زنـدانم،هم قصه بکار آید

ای باد صبا از من گو برگل بستانم

افسوس بهارم شد چون فصل زمستانم  

لیلای پری وش را گو بی تو دلم تنگ است  

مجنون کمرش بشکست آیادل توسنگ است

شعراز: خودم

مستم وتومست زمن

تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی

تو نه بر آنی که منم من نه بر آنم که تویی

من همه در حکم توام تو همه در خون منی

گر مه و خورشید شوم من کم از آنم که تویی

با همه ای رشک پری چون سوی من برگذری

باش چنین تیز مران تا که بدانم که تویی

دوش گذشتی ز درم بوی نبردم ز تو من

کرد خبر گوش مرا جان و روانم که تویی

چون همه جان روید و دل همچو گیاه خاک درت

جان و دلی را چه محل ای دل و جانم که تویی

ای نظرت ناظر ما ای چو خرد حاضر ما

لیک مرا زهره کجا تا به جهانم که تویی

چون تو مرا گوش کشان بردی از آن جا که منم

بر سر آن منظره‌ها هم بنشانم که تویی

مستم و تو مست ز من سهو و خطا جست ز من

من نرسم لیک بدان هم تو رسانم که تویی

زین همه خاموش کنم صبر و صبر نوش کنم

عذر گناهی که کنون گفت زبانم که تویی

گوهر دریای عشق

شد ز غمت خانه سودا دلم		در طلبت رفت به هر جا دلم
در طلب زهره رخ ماه رو		می نگرد جانب بالا دلم
فرش غمش گشتم و آخر ز بخت		رفت بر این سقف مصفا دلم
آه که امروز دلم را چه شد		دوش چه گفته است کسی با دلم
از طلب گوهر دریای عشق		موج زند موج چو دریا دلم
روز شد و چادر شب می درد		در پی آن عیش و تماشا دلم
از دل تو در دل من نکته‌هاست		وه چه ره است از دل تو تا دلم
گر نکنی بر دل من رحمتی		وای دلم وای دلم وا دلم

ماه رو،غنچه دهن،چشم خمار.....

(((آواز قناری)))

ای خوش آنکس که دراین بتکده یاری دارد                      ماه رو،غنچه دهن،چشم خماری دارد

           مکتب عشق من،آن چشم خمارین تو بود                        طفل آن مدرسه کی پای فراری دارد!؟

دل که پابست ره عشق جمالت گشته                           بادوگیسوی سیاه تو قراری دارد

   زنهانخانه برون آمده آن سوسن ناز                               گوئیا عزم سفر کوی نگاری دارد

            آه وفریاد زبی مهری گل بر بلبل                                   این دل غمزده ام ناله وزاری دارد

دل چه داند که درین بتکده ریب است وریا                            چو مسیحا به برش یار حواری دارد!؟

             باغ اگر پر شود از چهچهه مرغ قطا                                    باز نرگس غم آواز قناری دارد

      (ناقلی)در غم هجران پری چهره منال                                        بی وفایان به جمالی،سروکاری دارند!

 

شعراز: خودم

صبرکن عشق توتفسیر شود بعد برو

    صبر کن عشق تو تفسیر شود بعد برو

    ، یا دل از ماندن تو سیر شود بعد برو

    ، خواب دیدی که دل دست به دامان تو شد

    ، تو بمان خواب تو تعبیر شود بعد برو

    ، لحظه ای باد تو را خواند که با او بروی

    ، تو بمان تا به یقین دیر شود بعد برو

    ، صبر کن عشق زمینگیر شود بعد برو

    ، یا دل از دیده ی تو سیر شود بعد برو

    ، تو اگر کوچ کنی بغض خدا می شکند

    ، تو بمان گریه به زنجیر شود بعد برو .

برگرد........

آقا اجازه! من بنويسم برای تو

دارايی ام تويی، دل و جانم فدای تو

در آسمان دهکده اعجاز می شود

با شعله‌ای که می دمد از چشم‌های تو

برگرد آخرين سفری را که رفته‌ای

تب کرده‌اند هر دو جهان در هوای تو

برگرد تا گره بخورد لحظه‌ای به هم

فرياد گريه‌های من و های های تو

آقا بيا که هر کسی از راه می رسد

سر می دهد طنين «انا الحق» به جای تو!

تنها خودت شفاعت‌مان کن که اين طلسم

وا می شود به مُعجزة رَبّنای تو

دوش در خواب لب نوش تو را بوسیدم

چشم بیمار تو شد باعث بیماری ما

به مسیحا نرسد فکر پرستاری ما

تا ز بندت شدم آزاد، گرفتار شدم

سخت آزادی ما بند گرفتاری ما

سر ما باد فدای قدم عشق ، که داد

با تو آمیزش ما از همه بیزاری ما

بس که تن خسته و دل زار شد از بار غمت

ترسم آخر که به گوشت نرسد زاری ما

صبح ما شام شد از تیرگی بخت سیاه

آه اگر شب رو زلفت نکند یاری ما

دوش در خواب لب نوش تو را بوسیدم

خواب ما به بود از عالم بیداری ما

بی کسی بین که نکرده‌ست به شبهای فراق

هیچکس غیر غم روی تو غم‌خواری ما

دل و دین تاب و توان رفت و برفتم از دست

بر سر کوی وفا کیست به پاداری ما

گفتم از دست که شد زار دل اهل نظر

زیر لب گفت که از دست دل آزاری ما

هوشم افزود فروغی کرم باده فروش

مستی ما چه بود مایهٔ هشیاری ما

دوش به خواب دیده ام روی ندیده تورا( غزلی دوست داشتنی)

دوش به خواب دیده‌ام روی ندیدهٔ تو را

وز مژه آب داده‌ام باغ نچیدهٔ تو را

قطره خون تازه‌ای از تو رسیده بر دلم

به که به دیده جا دهم تازه رسیدهٔ تو را

با دل چون کبوترم انس گرفته چشم تو

رام به خود نموده‌ام باز رمیدهٔ تو را

من که به گوش خویشتن از تو شنیده‌ام سخن

چون شنوم ز دیگران حرف شنیدهٔ تو را

تیر و کمان عشق را هر که ندیده، گو ببین

پشت خمیده مرا، قد کشیدهٔ تو را

قامتم از خمیدگی صورت چنگ شد ولی

چنگ نمی‌توان زدن زلف خمیدهٔ تو را

شام نمی‌شود دگر صبح کسی که هر سحر

زان خم طره بنگرد صبح دمیدهٔ تو را

خسته طرهٔ تو را چاره نکرد لعل تو

مهره نداد خاصیت، مار گزیدهٔ تو را

ای که به عشق او زدی خنده به چاک سینه‌ام

شکر خدا که دوختم جیب دریدهٔ تو را

دست مکش به موی او مات مشو به روی او

تا نکشد به خون دل دامن دیدهٔ تو را

باز فروغی از درت روی طلب کجا برد

زان که کسی نمی‌خرد هیچ خریدهٔ تو ر

عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند

چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند

و تماشای تو زیباست اگر بگذارند

من از اظهار نظرهای دلم فهمیدم

عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند

دل درنایی من اینهمه بیهوده مگرد

خانه دوست همین جاست اگر بگذارند

سند عقل مشاع است اگر بگذارند

عشق اما فقط از ماست اگر بگذارند

غضب آلوده نگاهم میکنید ای مردم

دل من مال شماهاست اگر بگذارند

من ودل باهم....

(من)(و)(دل)

دیشب من ودل باهم،روسوی خدا بودیم

در سوز وگـــداز خــود،مشغول دعا بودیم

راز دل خـــود گفتـــــــم، بامحــرم اسرارم

بـــــرحال پریشانــــم،محتــــاج دوا بودیم

در مسجد ومیخـانه ، در سجده وپیمانه

در کعــــبه وبتخـانه، بی ریب وریا بودیم

در عالم سرمستی،بیهوده بود هستی

در نیستی وهستی،مشتاق بقا بودیم

درد دل خونینم ،بیگانه چـــه می داند؟

عمــریست،زنادانـی در راه خطا بودیم

ای باد سحرگاهی،گر میل چمن کردی

گــو برگل خندانـــم،پابنـــد وفــــا بودیم

گــه باگــل رعنایـی ،گــه خار مغیلانی

زاوهرچه مقّدر شد،برجمله رضا بودیم

یاران طریقت گــو، مادل زجهان کندیم

چـون(ناقلی)بیدل،مجذوب صفا بودیم 

شعراز: خودم

هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

از دماغ من سرگشته خیال دهنت

به جفای فلک و غصه دوران نرود

در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند

تا ابد سر نکشد و از سر پیمان نرود

هر چه جز بار غمت بر دل مسکین من است

برود از دل من و از دل من آن نرود

آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت

که اگر سر برود از دل و از جان نرود

گر رود از پی خوبان دل من معذور است

درد دارد چه کند کز پی درمان نرود

هر که خواهد که چو حافظ نشود سرگردان

دل به خوبان ندهد و از پی ایشان نرود

عشق جوانی

پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد

وان راز که در دل بنهفتم به درافتاد

از راه نظر مرغ دلم گشت هواگیر

ای دیده نگه کن که به دام که درافتاد

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم

چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد

از رهگذر خاک سر کوی شما بود

هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

مژگان تو تا تیغ جهان گیر برآورد

بس کشته دل زنده که بر یک دگر افتاد

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات

با دردکشان هر که درافتاد برافتاد

گر جان بدهد سنگ سیه لعل نگردد

با طینت اصلی چه کند بدگهر افتاد

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست؟

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست

منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش

آتش طور کجا موعد دیدار کجاست

هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد

در خرابات بگویید که هشیار کجاست

آن کس است اهل بشارت که اشارت داند

نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست

هر سر موی مرا با تو هزاران کار است

ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست

بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش

کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست

عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو

دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست

ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی

عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست

حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج

فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

دست من خسته شد از بس که نوشتم

دل مبتلا نبوده مگر مبتلای تو

هرگز نبوده ایم بجز خاک پای تو

دل مبتلا نبوده مگر مبتلای تو 

ای راز عشق سینه اسرار باز کن
اشکیم ما و همسفر گریه های تو 

دل های ما که راه به هم دارد این همه

با هم شکسته ایم دل و جان فدای تو

ملک کبیر عشق که ویران نمی شود

بالاتر از مناره و گنبد ، همای تو

ای دلم جان وجهان درراه جانان باخته

ای دلم جان و جهان در راه جانان باخته	نرد درد عشق برامید درمان باخته
دین و دنیا داده در عشق پریرویان بباد	وز سر دیوانگی ملک سلیمان باخته
بر در دیر مغان از کفر و دین رخ تافته	واستین افشانده بر اسلام و ایمان باخته
پشت پائی چون خضر بر ملک اسکندر زده	وز دو عالم شسته دست و آب حیوان باخته
با دل پر آتش و سوز جگر پروانه وار	خویش را در پای شمع می پرستان باخته
بسته زنار از سر زلف بتان وز بیخودی	سر نهاده بر در خمار و سامان باخته
کان و دریا را ز چشم درفشان انداخته	وز هوای لعل جانان جوهر جان باخته
من چیم گردی ز خاک کوی دلبر خاسته	من کیم رندی روان در پای جانان باخته
بینوایان بین برین در گنج قارون ریخته	تنگدستان بین درین ره خانه‌ی خان باخته
پاکبازی همچو خواجو دیده‌ی گردون ندید	برسر کوی گدائی ملک سلطان باخته

...دل درهوای توست

ای یار ناگزیر که دل در هوای تست		جان نیز اگر قبول کنی هم برای تست
غوغای عارفان و تمنای عاشقان		حرص بهشت نیست که شوق لقای تست
گر تاج می‌دهی غرض ما قبول تو		ور تیغ می‌زنی طلب ما رضای تست
گر بنده می‌نوازی و گر بنده می‌کشی		زجر و نواخت هرچه کنی رای رای تست
گر در کمند کافر و گر در دهان شیر		شادی به روزگار کسی کاشنای تست
هر جا که روی زنده‌دلی بر زمین تو		هر جا که دست غمزده‌ای بر دعای تست
تنها نه من به قید تو درمانده‌ام اسیر		کز هر طرف شکسته‌دلی مبتلای تست
قومی هوای نعمت دنیا همی پزند		قومی هوای عقی و، ما را هوای تست
قوت روان شیفتگان التفات تو		آرام جان زنده‌دلان مرحبای تست
گر ما مقصریم تو بسیار رحمتی		عذری که می‌رود به امید وفای تست
شاید که در حساب نیاید گناه ما		آنجا که فضل و رحمت بی‌منتهای تست
کس را بقای دایم و عهد مقیم نیست		جاوید پادشاهی و دایم بقای تست
هر جا که پادشاهی و صدر ی و سروری		موقوف آستان در کبریای تست
سعدی ثنای تو نتواند به شرح گفت		خاموشی از ثنای تو حد ثنای تست

دلم هوای تودارد،بگو چکار کنم؟؟

دلم هوای تو دارد -بگو چكاركنم؟

لهیب خواهش دیدار-را مهار  كنم؟

 منی كه باتو نگفتم-زبرگ گل-نازك

بگو به نازکی برگ گل چکارکنم؟

به هرچه مینگرم نقش روی شیرین ست

چگونه ازتب فرهادی اش فرارکنم؟

بگو که رجعت نابت-چه قیمتی دارد؟

-كه جان به نرخ گرانمایه اش نثارکنم

بده نشانی خودرا...زنیت م مهراس!

ز راه ورسم بهاری تو گذار كنم 

بگو به درس رهایی-که؟ بود استادت؟

-منم به کیفیت كارش افتخار کنم.

   کجای کارمن ایراد داشت؟ فرمودی

-کتاب معرفتش رادوباره کارکنم!!

 قفس که موجب رنجوری قناری توست

 -دریچه ایی بگشا سیر نوبهارکنم

رمیده این دل من بی تو میرود هرسو

بگو که آهوی سرگشته را شکارکنم

توپرگرفتی ورفتی گلوی شوق بریدم 

چگونه تاب صبوری~ ناگوار کنم

دلی که مرده !!بدوشم نمیشود تشییع

توتکیه گاه بیاور-که  برگزار کنم

دلم برای تو تنگ است-وسینه ابرآلود

به چشم "روشن"خودگریه زار زارکنم

روزی تو خواهی آمد....

دلم هوای تو دارد

دلم هوای تو دارد به باد گفتم:گفت:

پیام سبز تو را با بهار خواهم گفت

دلم هوای تو دارد به کوه گفتم:گفت:

سرود درد تو را استوار خواهم گفت

دلم هوای تو دارد به ابر گفتم:گفت:

پیام عشق تو را اشکبار خواهم گفت

دلم هوای تو دارد به کوچ گفتم:گفت:

ز سوز و ساز تو در هر کنار خواهم گفت

دلم هوای تو دارد به لاله گفتم:گفت:

حدیث رنج تو را داغدار خواهم گفت

دلم هوای تو دارد به چشمه گفتم:گفت:

که جوش عشق تو را بیقرار خواهم گفت

دلم هوای تو دارم به رود  گفتم:گفت:

نوای شوق تو  در سبزه زار خواهم گفت

دلم هوای تو دارد به عشق گفتم:گفت:

که التهاب دلت را به یار خواهم گفت

غم عشق

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد؟		چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد؟
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت		وه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد
اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار		طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد
برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر		وه که با خرمن مجنون دل‌افگار چه کرد
ساقیا! جام مِی‌ام ده؛ که نگارنده غیب		نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد
آن که پرنقش زد این دایره مینایی		کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد
فکر عشق، آتش غم در دل حافظ زد و سوخت		یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد

دل میرود زدستم .........

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را **** دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

کشتی شکستگانیم ای باد شرطه برخیز ****باشد که بازبینیم دیدار آشنا را

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون ****نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل ****هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

ای صاحب کرامت شکرانه سلامت ****روزی تفقدی کن درویش بی‌نوا را

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است ****با دوستان مروت با دشمنان مدارا

       در کــــوی نیک نامـــی ما را گـــذر ندادند ****گـر تـــو نمی‌پسندی تغییر کن قضا را

آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند ****اشهی لنا و احلی من قبله العذارا

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی ****کاین کیمیای هستی قارون کند گدا را

سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد ****دلبر که در کف او موم است سنگ خارا

آیینه سکندر جام می است بنگر ****تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا

خوبان پارسی گو بخشندگان عمرند ****ساقی بده بشارت رندان پارسا را

حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود ****ای شیخ پاکدامن معذور دار ما را

در هوس خیال او همچو خیال گشته ام

آمده‌ام که سر نهم عشق تو را به سر برم		ور تو بگوییم که نی نی شکنم شکر برم
آمده‌ام چو عقل و جان از همه دیده‌ها نهان		تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم
آمده‌ام که رهزنم بر سر گنج شه زنم		آمده‌ام که زر برم زر نبرم خبر برم
گر شکند دل مرا جان بدهم به دل شکن		گر ز سرم کله برد من ز میان کمر برم
اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم		اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم
آنک ز زخم تیر او کوه شکاف می کند		پیش گشادتیر او وای اگر سپر برم
گفتم آفتاب را گر ببری تو تاب خود		تاب تو را چو تب کند گفت بلی اگر برم
آنک ز تاب روی او نور صفا به دل کشد		و آنک ز جوی حسن او آب سوی جگر برم
در هوس خیال او همچو خیال گشته‌ام		وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم
این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من		گفت بخور نمی‌خوری پیش کسی دگر برم

بیا ای مونس جانم کجایی؟

هوا سردست و من در غم اسیرم

پره دردست دلم پس کی میمیرم

به ناگـه اشـک چشمانم سرازیـــر

غـمـه قلبـم شـود قــدر یـه آبـگـیـر

بیــا ای مـونــس جانــم کجــایــی

بیــا ای دیـــن و ایـــمانـم کجایـی

خدایــــا جـز تـو مـن یـاری نـدارم

حـــکیـــمـی و نـــگهــداری نـدارم

خدایـــا گـر تـو بـاشـی در قـریـبـم

تـمـام دشـمـنـان را مـن حـریـفـم

کـنـم دنـیـای خود را از تـو سیراب

نـباشد جـز خـدایـم دوسـتی نـاب

........دلم بی تو غریب است

یا رب نظری کن که دلم بی تو غریب است

ای که از عشق تو آغاز شده زاری دل

گاه گاهی نگهی کن به گرفتاری دل

السلام علیک یاسیده النسا ء العالمین

دلم با یاد زهرا (س) بی قرار است               برایش تا همیشه سوگـــوار است
كــــــدامین درد او را باز گـــــــــــویم               كه اسرار مگویش بی شمار است

دیوانه اینچنین که منم در بلای عشق

جانا بیا که بی تو دلم را قرار نیست

بیشم مجال صبرو سر انتظار نیست

دیوانه اینچنین که منم در بلای عشق

دل عاقبت نخواهدو عقلم به کار نیست

گر خواندنت مراد و گر راندن آرزوست

آن کن که رای توست مرا اختیار نیست

ما را همین بس است که داریم درد عشق

مقصود ما ز وصل تو بوس و کنار نیست

ای دل همیشه عاشق و همواره مست باش

کانکس که مست عشق نشد هوشیار نیست