شب یلدا ،شبی به عمق نگاه دیده ی اشکبار،شبی به بلندای انتظار ،شبی به ظلمانی زلف یار،شبی به درازای آه حسرت رسیدن به نگاروشب ایرانی وایرانی تبار را به شما دوستان مهربانم تبریک میگویم .
((درمانیم گله))
درمان دردم بیا
ای صبا سن ویر خبر اول ماه کنعانیم گله
ای باد صبا خبر بده یوسف کنعانم بیاید
ظولمته دونمیش گونیم شمع شبستانیم گله
روزهایم چون شب تار ظلمانی گشته بگو شمع شبم بیاید
بولبول شوریده ی عشقم گولین شوقینده من
در عشق گل بلبل شوریده وعاشقم
هی نوا قیلّام که بلکه اول ئورک قانیم گله
دائما ناله وزاری میکنم که شاید آن لاله دلخونم بیاید
غملره چوخداندی توش اولموش بو صنعا یورقونی
خیلی وقت است این خسته سرزمین صنعا به درد وغم هجران مبتلا شده
ای گوزیم باخ یولّا را شاید سلیمانیم گله
ای دیده بنگر راه را شاید سلیمانم از سفر آید
کپریگیملن قوی سیلیم ،گوزیاشیمیلن سو سپیم
بگذار با مژه هایم جاروب کنم وبا اشکهایم راهش را آب زنم
گورسه یولّار باصفادی ،بلکه مهمانیم گله
شاید اگر ببیند راه باصفاست مهمان عزیزم بیاید
جان دوداقیمده ،گوزیم یولّاردا عشق یاریلن
جان به لبم رسیده،چشم براهم با عشق یار
بار اللها ،سن نظر قیل بلکه جانانیم گله
بار خدایا لطفی فرما تا جانانم بیاید
من مرض عشقووم چوخداندی یوخ گیزلتمگی
من دیروقتیست بیمار عشق توام و این کتمان کردنی نیست
ای طبابت عالمی سن یولّا درمانیم گله
ای خدایی که طبیب همه دردها هستی ،درمان درد مرا نیز برایم بفرست
یوسف مصریم ،آماندور یعقوبون قان آغلیور
یوسف مصرمن یعقوبت در فراق تو خون گریه میکند
یولّا دستمالون ،بو ئولمیش جسمیمه جانیم گله
دستمالت را بفرست تا شاید این جسم مرده جانی دوباره یابد
ناقلی بلبل کیمی صبح ومسا ایتمه فغان
ای ناقلی مانند بلبل هجران دیده شب وروز ناله وافغان مکن
شاد اولا رسان سن اوگون سرو خرامانیم گله
آنروز که سروخرامان به چمن پژمرده باز آید خوشحال ومسرور خواهی شد
غزل از:خودم
((وفادار))
یارب زهم شکسته قعود وقیام ما
آنتن نمی دهد چو مرصّع نیام ما
هرگه سراغ یار جفا کار می روم دردسترس نمی شود!آخر پیام ما
باتری تمام کردم و شارژرکنار نیست ای هدهدصبا،خبری کن یمام ما
شاید به دام خارگرفتار آمده ترسم که پژمرد گل فیروزه فام ما
عصر تمدن است،وفا رخت بست ورفت بی مهر وعاطفه ،چه امیدی دوام ما؟
گر عاشقی طریق وفا رانگاهدار
چون با وفا وعشق سرآمد کلام ما
شعر از: خودم
در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی
هر کس آزار من زار پسندید ولی
نپسندید دل زار من آزار کسی
آخرش محنت جانکاه به چاه اندازد
هر که چون ماه برافروخت شب تار کسی
سودش این بس که بهیچش بفروشند چو من
هر که با قیمت جان بود خریدار کسی
سود بازار محبت همه آه سرد است
تا نکوشید پی گرمی بازار کسی
من به بیداری از این خواب چه سنجم که بود
بخت خوابیدهٔ کس دولت بیدار کسی
غیر آزار ندیدم چو گرفتارم دید
کس مبادا چو من زار گرفتار کسی
تا شدم خوار تو رشگم به عزیزان آید
بارالها که عزیزی نشود خوار کسی
آن که خاطر هوس عشق و وفا دارد از او
به هوس هر دو سه روزیست هوادار کسی
لطف حق یار کسی باد که در دورهٔ ما
نشود یار کسی تا نشود بار کسی
گر کسی را نفکندیم به سر سایه چو گل
شکر ایزد که نبودیم به پا خار کسی
شهریارا سر من زیر پی کاخ ستم
به که بر سر فتدم سایه دیوار کسی
ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
آتش طور کجا موعد دیدار کجاست
هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد
در خرابات بگویید که هشیار کجاست
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجاست
هر سر موی مرا با تو هزاران کار است
ما کجاییم و ملامت گر بی‌کار کجاست
بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش
کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست
عقل دیوانه شد آن سلسله مشکین کو
دل ز ما گوشه گرفت ابروی دلدار کجاست
ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی
عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست
حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج
فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست
| دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد؟ | چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد؟ | |
| آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت | وه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد | |
| اشک من رنگ شفق یافت ز بی‌مهری یار | طالع بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد | |
| برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر | وه که با خرمن مجنون دل‌افگار چه کرد | |
| ساقیا! جام مِی‌ام ده؛ که نگارنده غیب | نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد | |
| آن که پرنقش زد این دایره مینایی | کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد | |
| فکر عشق، آتش غم در دل حافظ زد و سوخت | یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد |
| یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان | وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان | |
| دل آزرده ما را به نسیمی بنواز | یعنی آن جان ز تن رفته به تن بازرسان | |
| ماه و خورشید به منزل چو به امر تو رسند | یار مه روی مرا نیز به من بازرسان | |
| دیده‌ها در طلب لعل یمانی خون شد | یا رب آن کوکب رخشان به یمن بازرسان | |
| برو ای طایر میمون همایون آثار | پیش عنقا سخن زاغ و زغن بازرسان | |
| سخن این است که ما بی تو نخواهیم حیات | بشنو ای پیک خبرگیر و سخن بازرسان | |
| آن که بودی وطنش دیده حافظ یا رب | به مرادش ز غریبی به وطن بازرسان |