آتش رخسارگل خرمن بلبل بسوخت

زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد		از سر پیمان برفت بر سر پیمانه شد
صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست		باز به یک جرعه می عاقل و فرزانه شد
شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب		باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد
مغبچه‌ای می‌گذشت راه زن دین و دل		در پی آن آشنا از همه بیگانه شد
آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت		چهره خندان شمع آفت پروانه شد
گریه شام و سحر شکر که ضایع نگشت		قطره باران ما گوهر یک دانه شد
نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری		حلقه اوراد ما مجلس افسانه شد
منزل حافظ کنون بارگه پادشاست		دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد

قصه عشق من

دست کوتاه من و دامن آن سرو بلند
سایه ی سوخته دل این طمع خام مبند
دولت وصل تو ای ماه نصیب که شود
تا از آن چشم خورد باده و زان لب گل قند
خوش تر از نقش توام نیست در ایینه ی چشم
چشم بد دور ، زهی نقش و زهی نقش پسند
خلوت خاطر ما را به شکایت مشکن
که من از وی شدم ای دل به خیالی خرسند
من دیوانه که صد سلسله بگسیخته ام
تا سر زلف تو باشد نکشم سر ز کمند
قصه ی عشق من آوازه به افلا ک رساند
همچو حسن تو که صد فتنه در آفاق افکند
سایه از ناز و طرب سر به فلک خواهم سود
اگر افتد به سرم سایه ی آن سرو بلند

دیوانه اینچنین که منم در بلای عشق

جانا بیا که بی تو دلم را قرار نیست

بیشم مجال صبرو سر انتظار نیست

دیوانه اینچنین که منم در بلای عشق

دل عاقبت نخواهدو عقلم به کار نیست

گر خواندنت مراد و گر راندن آرزوست

آن کن که رای توست مرا اختیار نیست

ما را همین بس است که داریم درد عشق

مقصود ما ز وصل تو بوس و کنار نیست

ای دل همیشه عاشق و همواره مست باش

کانکس که مست عشق نشد هوشیار نیست