((چکنم))
دلم هوای ترا کرده با دلم چکنم؟
گلم که ترک چمن کرده باگلم چکنم؟
شکسته بال وپر بلبل از خدنگ فراق
برای سینه ی پرخون بلبلم چکنم؟
بکوی دلبرم هرصبح وشام معتکفم
اسیر دام سیه فام وسنبلم چکنم؟
صحیفه ای بگشودم زخواجه ی شیراز
حصول میل دل و، وین تفأّلم چکنم؟
یکی محّب ریاست ،یکی ودودِمنال
منم
که عاشق شعر وتغزّلم، چکنم؟
شعر از: خودم
24/5/92
شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت
که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست؟
بگفت ای هوادار مسکین من
برفت انگبین یار شیرین من
چو شیرینی از من بدر می‌رود
چو فرهادم آتش به سر می‌رود
همی گفت و هر لحظه سیلاب درد
فرو می‌دویدش به رخسار زرد
که ای مدعی عشق کار تو نیست
که نه صبر داری نه یارای ایست
تو بگریزی از پیش یک شعله خام
من استاده‌ام تا بسوزم تمام
تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بین که از پای تا سر بسوخت
همه شب در این گفت و گو بود شمع
به دیدار او وقت اصحاب، جمع
نرفته ز شب همچنان بهره‌ای
که ناگه بکشتش پری چهره‌ای
همی گفت و می‌رفت دودش به سر
همین بود پایان عشق، ای پسر
ره این است اگر خواهی آموختن
به کشتن فرج یابی از سوختن
مکن گریه بر گور مقتول دوست
قل الحمدلله که مقبول اوست
اگر عاشقی سر مشوی از مرض
چو سعدی فرو شوی دست از غرض
فدائی ندارد ز مقصود چنگ
وگر بر سرش تیر بارند و سنگ
به دریا مرو گفتمت زینهار
وگر می‌روی تن به طوفان سپار
| زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد | از سر پیمان برفت بر سر پیمانه شد | |
| صوفی مجلس که دی جام و قدح می‌شکست | باز به یک جرعه می عاقل و فرزانه شد | |
| شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب | باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد | |
| مغبچه‌ای می‌گذشت راه زن دین و دل | در پی آن آشنا از همه بیگانه شد | |
| آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت | چهره خندان شمع آفت پروانه شد | |
| گریه شام و سحر شکر که ضایع نگشت | قطره باران ما گوهر یک دانه شد | |
| نرگس ساقی بخواند آیت افسونگری | حلقه اوراد ما مجلس افسانه شد | |
| منزل حافظ کنون بارگه پادشاست | دل بر دلدار رفت جان بر جانانه شد |