چون تو بامایی.....

کان حسرت است این دل من

                                                                                  

الهـــــی!

کان حسرت است این دل من!

مایه درد وغم است این تن من!

الهـــــــی !

نه یارم گفت که این همه چرا بهره من

نه دست رسد مرابه معدن چاره من!

الهـــــی

تا مهر تو پیدا گشت،همه مهر ها جفا گشت!

وتا برتو پیدا گشت همه جفاها وفاگشت

گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت

            گفتــــــــــم غـــم تو دارم گفتا غمت سر آید                  گفتــــم که ماه من شو گفتـــــا اگر برآید

گفتــــــــــم ز مهــــــرورزان رسم وفــا بیاموز                   گفتـــــا ز خـــــوبــــرویان این کار کمتر آید

گفتـــــــــم کـــــــه بـر خیالت راه نظر ببندم                    گفتــــا که شب رو است او از راه دیگر آید

گفتتـــــــم کـه بوی زلفت گمراه عالمم کرد                   گفتــــــــا اگــر بدانی هم اوت رهبــــــر آید

گفتـــــــــم خوشا هوایی کز باد صبح خیزد                   گفتــــــــا خنک نسیمی کز کــوی دلبر آید

گفتـــــم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت                   گفتـــــــا تـــو بندگــی کن کو بنده پرور آید

گفتـــــم دل رحیمت کــــــی عزم صلح دارد                   گفتــــــا مگــــــوی با کس تا وقت آن درآید

گفتم زمان عشرت دیدی که چون سر آمد                   گفتا خموش حافظ کاین غصه هم سر آید