فکـــــر بلبل همه آن است که گل شد یارش
گل دراندیشه که چون عشوه کنددر کارش
دلـــربایی همه آن نیست که عاشق بکشند
خواجه آن است که باشد غــــم خدمتگارش
جای آن است که خـــون مـوج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف مـــــــــــی‌شکند بازارش
بلبل از فیض گـــل آمــوخت سخن ور نـه نبود
این همـــــــــه قول و غزل تعبیه در منقارش
ای که در کــوچه معشوقــه ما مـــــــی‌گذری
بر حـــــــذر باش که سر می‌شکند دیوارش
آن سفرکرده که صد قافلــه دل همره اوست
هـــــــر کجـا هست خدایا به سلامت دارش
صحبت عافیتت گــــر چــه خوش افتاد ای دل
جانب عشق عــــــــــزیز است فــرومگذارش
صوفی سرخوش ازاین دست که کج کردکلاه
به دو جــــام دگــــر آشفــته شود دستارش
دل حافظ که به دیـــــدار تو خــــوگر شده بود
نازپـــــرورد وصـــــــال است مجـــــــو آزارش